Goodbye is forever

Het ging niet goed met mijn vader. De combinatie van Alzheimer en vasculaire dementie begon steeds vaker en steeds meer zijn tol te eisen. Soms met de kwalijke bijeffecten die sommige patiënten hebben. 

Toch reden mijn lief en ik, na overleg, in juni richting Duinkerken om over te varen naar het Verenigd Koninkrijk. Pas toen we in Frankrijk stonden te wachten totdat we aan boord mochten, vertelde mams dat hij die nacht opnieuw onwel was geworden. 

Op een grauwe dag, nog geen week later, waren we in de late ochtend naar de grens van Somerset en Wiltshire gereden om rond te struinen in de ruïnes van Farleigh Hungerford. We besloten om terug te gaan over Nunney en ook daar de overblijfselen van het plaatselijke kasteel te bezoeken. 

Geconditioneerd

Waar Farleigh Hungerford een groot, organisch ontwikkeld complex is, met veel open terrein, heeft Nunney Castle een strak ontwerp van ± 10 x 20 meter met een toren op elke hoek. Het ziet eruit als de kastelen die ik vroeger bouwde met Castello (al had ik hooguit genoeg blokken voor twee torens).

Op de open binnenplaats van Nunney Castle was een kwikstaart aan het scharrelen. Niet omdat ik een mooie foto wilde maken, maar puur vanuit conditionering, probeerde ik ‘m vast te leggen. Maar het was, zoals gezegd, een grauwe dag en we stonden in de schaduw van de hoge muren. Na een paar keer ‘klik’ was de ‘kwik’ gevlogen. Ter plekke wist ik al dat de foto’s niks zouden zijn.

Symbool

Totdat ik deze ene, een paar weken later in Moordecht, op een groter scherm zag. De foto, niet zo bedoeld, bleek opeens symbool te staan voor het afscheid van mijn vader, waarmee in onbewust al een tijdje bezig was. Mijn lieve, slimme, grappige, verstandige vader wiens lichaam er dan nog wel was, maar wiens geest en – soms mateloos irritante maar toch zo geweldige – eigenzinnige eigenwijsheid al voor een groot deel waren verdwenen.

Minstens zo bijzonder: het is geen 'gewone' witte kwikstaart, maar een rouwkwikstaart. Ook nu ik dit jaren later opschrijf, ontroert het me nog steeds. Omdat ik hem mis en weet hoe mijn moeder hem miste. Maar er is ook dankbaarheid voor alle jaren dat hij in mijn leven was.