Bizar hoe het onderbewuste werkt

Mijn lief en ik liepen op ons tandvlees toen we in maart voor een weekje naar Midden-Limburg gingen. Fysiek, maar vooral emotioneel.

Het was een ingewikkeld jaar geweest met een verdrietige apotheose. Kort nadat mijn ouders naar ons dorp waren verhuisd, hakte mijn vaders dementie er zo in, dat hij niet langer thuis kon blijven wonen. Ik reed mijn moeder elke ochtend naar het verpleeghuis en elke avond weer terug. Het was van korte duur, vier weken nadat hij was opgenomen, overleed mijn vader.

Een maand na de begrafenis realiseerden we ons dat we even letterlijk afstand moesten nemen. Dus huurden we een huisje in Posterholt, een locatie die al langer op mijn verlanglijstje stond. Waarom? Geen idee eigenlijk. Het ligt in een landstreek die ik niet goed ken, ver genoeg van de Randstad zonder te ver te zijn. En ik was erg nieuwsgierig naar de Roer, de enige rivier in Nederland die zelf mag bepalen waar hij stroomt. Nou ja, tot op zekere hoogte dan.

Ik koester warme herinneringen aan die week. We kamden de omgeving uit, gingen naar de tentoonstelling van Evert Thielen in Venlo, wandelden door bossen en langs beekjes en bezochten Roermond meermalen. Het was rustgevend en louterend. Deels tijdens onze week daar, maar grotendeels thuis maakte ik een selectie van de foto’s en besloot het grootste deel ervan in zwartwit af te drukken. Het leidde tot een klein fotoboekje: Religie & rouw rond de Roer. Bizar hoe het onderbewuste werkt…